Αποφασιστικότητα & Διαλλακτικότητα Β’ Μέρος
Στο προηγούμενο άρθρο καταλήξαμε με την ερώτηση “Πως μπορούμε να γνωρίζουμε πόσο διαλλακτικοί θα πρέπει να είμαστε κάθε φορά, ώστε ούτε να υπερασπιζόμαστε τη θέση μας με εμμονή, αλλά ούτε και να βιαστούμε να προσφέρουμε περισσότερα από όσα η άλλη πλευρά είναι διατεθειμένη να δεχθεί ”;
Μία ουσιαστική απάντηση που μπορεί να δοθεί σε αυτό το ερώτημα είναι η εξής: είναι η αίσθηση που αποκομίζουμε από την αντίδραση της άλλης πλευράς.
Αν ένα βήμα συνδιαλλαγής εισπραχθεί θετικά και αντιμετωπισθεί με ένα αντίστοιχο βήμα καλής θελήσεως, τότε η αίσθηση ικανοποίησης που λαμβάνουμε μας δείχνει την κατεύθυνση προς την επόμενη κίνηση.
Αν αντίθετα νιώσουμε πως “αδειάζουμε” επειδή η πρωτοβουλία μας όχι μόνο δεν έγινε αποδεκτή, αλλά οδήγησε την άλλη πλευρά στο να επιδείξει μεγαλύτερη αδιαλλαξία, ισχυρογνωμοσύνη ή απαξιωτική διάθεση, τότε γνωρίζουμε πως η άλλη πλευρά δεν είναι ακόμα έτοιμη για διαπραγμάτευση
Δεν προσφέρουμε περισσότερο από αυτό που μπορούμε να υποστηρίξουμε. Αν αυτό που αποφασίζουμε να πράξουμε μας στοιχίζει περισσότερο απ’ όσο έχουμε τη δυνατότητα να καλύψουμε, τότε το κόστος αναπόφευκτα ξεπερνά το όφελος που μπορούμε να αποκομίσουμε. Κατά συνέπεια, η προσπάθειά μας δε θα μπορέσει να αποδώσει.
Είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε πως δε χρειάζεται να νιώσουμε ανόητοι, επειδή μία κίνησή μας απορρίφθηκε. Θα πρέπει εκ των προτέρων να έχουμε προετοιμαστεί για ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Ένας λόγος για τον οποίο μπορεί να θυμώσουμε με τον εαυτό μας ή με το άλλο άτομο, είναι διότι είχαμε υπερβολική σιγουριά στην ικανότητά μας να δελεάσουμε και η βεβαιότητά μας αυτή διαψεύστηκε.
Ένας άλλος λόγος είναι η ενδόμυχη πρόθεσή μας να αποτύχει η όλη προσπάθεια, έτσι ώστε να αποδείξουμε μέσα μας “πόσο αδιαπραγμάτευτη είναι η άλλη πλευρά”.
Τρόποι με τους οποίους προβαίνουμε σε σαμποτάρισμα της ίδιας μας της πρωτοβουλίας είναι:
→ να είμαστε εριστικοί ή απαξιωτικοί και να μην ακούμε τι μας λέει η άλλη πλευρά
→ να απαντούμε σε μία πιθανή κατηγορία με τρόπο όπως “μιλάς εσύ που έκανες εκείνο και εκείνο;”
→ να κάνουμε ξεκάθαρο με λόγια ή με τη στάση μας πως η πρωτοβουλία μας είναι ουσιαστικά μία τυπική κίνηση που κάναμε, για να μη φανεί πως δεν προσπαθήσαμε
Όταν αποφασίζουμε να προβούμε σε κίνηση καλής θελήσεως, θα πρέπει να είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε αν πηγάζει από πραγματική διάθεση συνδιαλλαγής.
Αν δεν ξεκινά κυρίως από την πρόθεσή μας να επιλύσουμε τη διαφορά, τότε η δυσπιστία που θα προκύψει από την αποτυχημένη προσπάθεια θα κάνει δυσκολότερη την όποια μελλοντική απόπειρα.
Αν δεν είμαστε διατεθειμένοι να επιλύσουμε τη διαφορά, τότε είναι προτιμότερο να μην προβαίνουμε σε κινήσεις που σκοπεύουμε εξ αρχής να σαμποτάρουμε. Μπορεί σήμερα να προτιμούμε τη σύγκρουση, όμως αύριο δεν ξέρουμε αν θα έχουμε την ίδια διάθεση.
Είναι καλό να αφήνουμε ένα δίαυλο συνεννόησης ανοιχτό. Οι προσπάθειες που γίνονται με σκοπό να αποτύχουν έχουν ως συνέπεια μελλοντικά να δαπανήσουμε περισσότερο χρόνο και περισσότερη ενέργεια, ώστε να γεφυρώσουμε την απόσταση που έχει προκληθεί από τη δυσπιστία στις ειλικρινείς μας προθέσεις.
Πως μπορούμε όμως να αποφύγουμε τόσο την πεισματική εμμονή στη θέση μας όσο και την υπερβολική διαλλακτικότητα, όταν η άλλη πλευρά είναι ξεκάθαρα επιθετική και αδιάλλακτη;
Το ερώτημα αυτό θα το δούμε στο επόμενο μέρος!
Add Comment